niedziela, 20 grudnia 2015

Recenzja - Baroness - Purple

Baroness - Purple

Chociaż "Yellow & Green" nie było w żadnym wypadku złą płytą, to po fenomenalnych dwóch pierwszych wydaniach niestety nie sprostała wygórowanym oczekiwaniom. Zdecydowanie lżejsze brzmienie w połączeniu z dość dotkliwym syndromem podwójnego albumu nie zaowocowały majstersztykiem, na który wszyscy czekali. Najnowsze dzieło Baroness jest zatem szansą by powrócić w wielkim stylu, co w gruncie rzeczy udało się całkiem nieźle, lecz nie bez dość poważnego potknięcia.
Przede wszystkim "Purple" nie jest powrotem do korzeni, którego mogliby oczekiwać bardziej konserwatywni fani grupy. Panowie postanowili raczej połączyć progresywno-melodyjną naturę poprzedniego albumu z ciężarem swoich wcześniejszych dzieł stawiając jednak dużo mocniej na ten pierwszy aspekt. Znajdziemy tu zatem, poza typowym rdzeniem w postaci niezwykle solidnych riffów, interesujących partii perkusyjnych oraz chwytliwych wokali, wiele brzmień klawiszowo-elektronicznych, które ciekawie urozmaicają całość. Kompozycje unikają banalnych schematów często (choć zdecydowanie rzadziej niż na "Yellow And Green") dorzucając nastrojowe przerywniki, lub niespodziewanie wprowadzając nowe motywy, na których na dobrą sprawę dałoby się zbudować osobny utwór.
Niestety wszystkie te zalety podkreślają również największą wadę albumu - niezbyt przejrzystą produkcję. Choć przesadne dopieszczanie nagrania w wypadku sludge metalu, od którego Baroness zaczynali byłoby nie na miejscu, to gdy tylko zespół zaczął skręcać w stronę progresywy należało zadbać o to, by wszystkie elementy kompozycji dało się wychwycić bez większego problemu. Na nasze nieszczęście niektóre, czasem nawet niezwykle interesujące, partie instrumentalne giną jedynie majacząc w tle podczas gdy to właśnie na nich słuchacz powinien skupić swoją uwagę. W związku z tym w "Purple" bardzo ciężko zakochać się od pierwszego przesłuchania, nawet jeśli zdecydowanie na to zasługuje. By wychwycić wszystko, co album ma do zaoferowania należy cieszyć się nim w skupieniu, z możliwie dobrymi słuchawkami na uszach, próbując przebić się przez surowość brzmienia.
"Purple" to bez wątpienia świetny album. Znajdziemy tu mnóstwo chwytliwych kawałków, do których ciągle chce się wracać, a jeśli uda nam się przeskoczyć kłody rzucane nam pod nogi przez nieprzejrzystą produkcję znajdziemy także całkiem interesujące i złożone partie instrumentalne. Pozostaje jedynie mieć nadzieję, że przy okazji tworzenia kolejnego albumu w studiu pojawi się ktoś, kto będzie wiedział jak należy nagrywać złożoną muzykę.

8,5/10 

wtorek, 15 grudnia 2015

Recenzja - Pomegranate Tiger - Boundless

Pomegranate Tiger - Boundless

Choć scena instrumentalnej progresywy jest niesamowicie płodna, to prawdziwe perełki zdarzają się na niej nieczęsto, jednak kiedy już ktoś wybija się przed szereg wiadomo, że będziemy mieli do czynienia z czymś naprawdę imponującym. Oczywiście nie inaczej jest tutaj. Pomegranate Tiger nie tyle rzucił całej konkurencji poważne wyzwanie, a bardziej zdeklasował wszystkich swoich rywali.
Ci panowie w żadnym razie nie celują w reakcje typu "Och, jakie to jest piękne", lecz interesuje ich wyłącznie w opad szczęki, co wychodzi im się bez pudła. "Boundless" od samego początku daje do zrozumienia, że nikt tu nie zamierza bawić się w artystyczny minimalizm, czy zachowywać umiar w popisywaniu się znakomitymi umiejętnościami technicznymi wykonawców, nie znaczy to jednak, że jest to zlepek nieprzemyślanych popisów. Słuchacze od początku rzucani są w wir niesamowitych pasaży i ciężkiej, djentowej sekcji rytmicznej, a chwile wytchnienia, choć są obecne, zostały ograniczone do minimum. Dzięki temu zostały one jednak należycie dopracowane i nie przeciągają się niepotrzebnie. Na szczególną uwagę zasługują piosenki wykonane na instrumentach kojarzonych raczej z muzyką klasyczną: "Paper Hammers" oraz zamykające album "Ovation", które stanowią świetną odskocznie od standardowego brzmienia zespołu. Co ważne, pomimo wszechobecnego szaleństwa twórcom udało się wpleść w swoje kompozycje całkiem sporo niezwykle chwytliwych motywów, które sprawiają, że do płyty ciągle chce się wracać, co w wypadku płyt pozbawionych wokalu nie jest wcale takie proste. Braku śpiewu nie odczuwa się tu zbyt dotkliwie. Kompozycje stanowią zamkniętą całość, do której niezwykle trudno byłoby dopisać cokolwiek, ponieważ pozostające na pierwszym planie gitary (a czasem klawisze) doskonale radzą sobie w roli instrumentu prowadzącego utwory do przodu, natomiast wszelkie dodatki, nawet w wykonaniu najlepszego wokalisty, jedynie zasłaniałyby złożone i imponujące motywy instrumentalne. 
"Boundless" imponuje od strony wykonawczej, przygniata swoim ciężarem, zapada w pamięć i dzięki złożonym melodiom ani odrobinę nie nudzi, czyli robi wszystko to, czego można oczekiwać. Jest to album stworzony z rozmachem, który jak sam tytuł wskazuje nie zamierza ograniczać się powtarzając tak nietrafione hasła jak "mniej znaczy więcej".

9/10


wtorek, 8 grudnia 2015

Recenzja - Intervals - The Shape Of Colour

Intervals - The Shape Of Colour

Jest w muzyce pewna rzecz, która potrafi zrobić zespołowi jeszcze więcej krzywdy, niż zatrzymanie się w miejscu - cofanie się. Kiedy okazało się, że Intervals na dobrą sprawę z solidnego zespołu, który wydając "A Voice Within" udowodnił, że spokojnie mógł rywalizować z czołówką gatunku, stał się znów solowym, instrumentalnym projektem Aarona Marshalla zacząłem poważnie się niepokoić.
Może bardziej ortodoksyjni fani zespołu, dla których obecność Mike'a Semesky'ego na ostatnim wydaniu grupy była niewybaczalną pomyłką nie zgodzą się ze mną, lecz moim zdaniem "The Shape Of Colour" to krok w bardzo złą stronę. Nie znaczy to oczywiście, że mamy tu do czynienia ze słabą płytą, wręcz przeciwnie, najnowsze dzieło Intervals to pokaz świetnych umiejętności zarówno wykonawczych, jak i kompozytorskich, lecz słuchając go nie mogłem uwolnić się od wrażenia, że stylistyczny powrót do korzeni dość poważnie podciął mu skrzydła. Choć gitarowe popisy Aarona Marshalla stoją na niezwykle wysokim poziomie i nieraz zaskakują kreatywnością, to we znaki daje się nieobecność perkusisty kalibru Anup'a Sastry'ego, który mógłby dodatkowo urozmaicić kompozycje, a także przez brak wokali, które dodały "A Voice Within" niesamowitej chwytliwości nie ma szans, żeby "The Shape Of Colour" przykuwał tak jak jego poprzednik. Nawet pomimo swojego niezwykłego talentu gitarzysta nie był w stanie sam wypełnić pustki spowodowanej stratą tak niesamowitych muzyków, więc w rezultacie otrzymaliśmy zubożoną wersję tego co ostatnio. Jednak albumowi należy się również kilka słów pochwały. Okazjonalne urozmaicenia, jak na przykład solo na saksofonie, oraz zmiany nastrojów potrafią zaskoczyć, a same kompozycje nie popadają w proste schematy, a także udaje im się uniknąć nieprzemyślanych, niepotrzebnych popisów. Problemem płyty jest wyłącznie to, czego na niej brakuje, bowiem treść, którą na niej znajdziemy została należycie dopracowana oraz wykonana.
Nie ma co ukrywać, "The Shape Of Colour" to wielki krok do tyłu, nawet jeśli sam w sobie nie jest wcale zły. Miłośnicy instrumentalnej progresywy z pewnością będą usatysfakcjonowani, jednak dla mnie jest to wielki zawód. Intervals stać było na wydanie albumu zasługującego na idealne noty, niestety ich najnowsze wydanie jest jedynie całkiem niezłe.

8/10

niedziela, 6 grudnia 2015

Recenzja - SikTh - Opacities

SikTh - Opacities

W ostatnich latach widzieliśmy kilka całkiem udanych powrotów z zaświatów. Gorguts, Carcass, At The Gates - wszystkie te zespoły odcisnęły silne piętno na scenie metalowej i udało im się powrócić w wielkim stylu, lecz na wydania żadnej z tych grup nie czekałem z takim wytęsknieniem jak na "Opacities". SikTh stanął zatem przed niezwykle wygórowanymi wymaganiami i choć bardziej ortodoksyjni fani mogą mieć kilka zastrzeżeń, to wciąż jest to jedna z najlepszych płyt tego roku.
Na samym początku należy zaznaczyć, iż tym razem muzyka tych panów stała się odrobinę mniej eksperymentalna niż wcześniej. W związku z niezwykłym rozwojem nowoczesnej metalowej progresywy styl SikTh stracił odrobinę swojej świeżości oraz przestał nieustannie zaskakiwać. Na całe szczęście na tym kończą się wszelkie zarzuty, które można skierować pod adresem ich najnowszego dzieła, cała reszta to czyste złoto.
Chociaż zespół stracił nieco element zaskoczenia, który zagwarantował im kultowy status, lecz w kwestii unikalności brzmienia oraz niepowtarzalnego charakteru nie zmieniło się nic. Na "Opacities" znajdziemy wszystko, co sprawiało, że ci panowie są absolutnie nie do podrobienia. Szalone, dynamiczne, nieszablonowe wokale zaskakują na każdym kroku i choć na nich samych dałoby się zbudować niezwykle interesujący album, to twórcy nie zamierzali iść na łatwiznę. Warstwa instrumentalna jest równie złożona i imponująca, co wokale. Żaden z wykonawców nie obija się jedynie wypełniając pasma dźwięku, każda partia jest tu niezwykle dopracowana, skomplikowana i ukazuje wyśmienite umiejętności techniczne muzyków. Utwory również nie podążają za przewidywalnymi schematami co chwilę zmieniając koncepcję, bądź wprowadzając nowe elementy. Dzięki temu kompozycje zyskują niezwykłą głębie, przez co można spokojnie słuchać ich po kilka razy z rzędu nie ryzykując nagłego przypływu senności już po kilku powtórzeniach. Również różnice pomiędzy poszczególnymi kawałkami nie pozwalają na utratę skupienia. Poza tradycyjnymi, żwawymi, typowymi dla zespołu utworami znajdziemy tu także recytowany "Tokyo Lights" oraz zamykającą album balladę "Days Are Dreamed". Upychając tak wiele treści w skromne dwadzieścia siedem minut twórcy dostarczyli nam skoncentrowaną dawkę metalowej progresywy najwyższej jakości.
"Opacities" to pozycja obowiązkowa dla wszystkich wielbicieli nietuzinkowego metalu. SikTh powrócił i od razu popisał się wyśmienitą formą wydając album dopracowany pod każdym względem.

9/10

wtorek, 1 grudnia 2015

Recenzja - Månegarm - Månegarm

Månegarm - Månegarm

Uważniejsi obserwatorzy zaraz po dostrzeżeniu okładki najnowszego albumu Månegarm nie będą mieli najmniejszych wątpliwości z jakim typem muzyki mają tu do czynienia. Zatem jedyne pytanie na jakie trzeba odpowiedzieć w przypadku tego wydania brzmi - czy zespół był w stanie wycisnąć jeszcze coś interesującego z tak oklepanego gatunku jak skandynawski folk metal? Wiele zależy od indywidualnych oczekiwań słuchacza.
Niestety ci, którym marzy się powiew świeżości w tym gatunku nie mają tu czego szukać. Brzmienie tych panów nie zaskakuje absolutnie niczym, a miejscami wywołuje niezwykle silne wrażenie déjà vu. Żadnego fana gatunku nie zdziwią przecież śpiewane po szwedzku akustyczne ballady (również te z żeńskimi wokalami) wykorzystujące instrumenty ludowe, a tym bardziej żwawe, melodyjne utwory o potędze Odyna. Jednak należy szczerze przyznać, że poza brakiem oryginalności nie ma się tu zbytnio do czego przyczepić. Od strony technicznej kompozycje zostały wykonane bardzo solidnie. Nie ma tu zbędnych przestojów, ani nachalnego zapętlania motywów. Kompozytorzy starali się nie stać zbyt długo w miejscu stopniowo dorzucając kolejne elementy oraz wprowadzając drobne urozmaicenia. Co typowe dla gatunku, instrumenty ludowe bardzo przyjemnie wzbogacają album. Cieszy również fakt, że zespół oparł się pokusie surowej produkcji pomimo swoich black metalowych korzeni, co przełożyło się na przejrzyste, uporządkowane brzmienie. Dzięki temu ci, którym viking metal jeszcze doszczętnie nie obrzydł powinni bawić się przy "Månegarm" całkiem nieźle.
Najnowsze dzieło Månegarm to ni mniej, ni więcej solidny skandynawski folk metal, który nie zatrzęsie posadami gatunku, lecz powinien zadowolić bardziej wygłodniałych fanów konwencji. Chociaż w każdym względzie został wykonany przynajmniej przyzwoicie, to nie ma najmniejszych szans by dotrzeć to tych słuchaczy, których średniowieczni, brodaci piraci zdążyli już znudzić. Nie ma co się oszukiwać, słyszeliśmy to już wiele razy, lecz jeśli ktoś ma ochotę na kolejna porcję tego samego nie odejdzie zawiedziony.

7,5/10